دادرسي فوری که از آن به دستور موقت نیز تعبیر شده است، نوعی از رسیدگی است که سرعت و عدم ورود در ماهیت دعوا و حذف تشریفات در آن اصل است و نتیجه آن در واقع نوعی اقدام احتیاطی برای حفظ حقوق است. 

دستور موقت زمانی صادر می شود که ذی نفع این موضوع را از دادگاه درخواست کرده باشد و دادگاه نمی تواند با فوریت، خود راسا اقدام به صدور دستور موقت کند. اگر دستور موقت قبل از اقامه دعوای اصلی باشد، به موجب دادخواست خواهد بود و چنانچه دستور موقت ضمن تقدیم دادخواست باشد با همان دادخواست است. حال اگر خواهان قصد دارد پس از تقدیم دادخواست، درخواست صدور دستور موقت کند، می توان دو حالت را متصور شد؛