دستور موقت در قراردادها دستور موقت امکانی است که در بیشتر موارد، ذی‌نفع یا وکیل وی تمایل دارند آن را به کار گیرند و دادگاه قانونا زمانی می‌تواند دستور موقت صادر کند که رسیدگی به آن امر فوریت داشته باشد؛ این‌گونه که هرگاه چند روز یا حتی چند ساعت تأخیر در رسیدگی، سبب ورود خسارت به یکی از اصحاب دعوا شود، می‌توان آن را از موارد دادرسی فوری به شمار آورد. 

دستور موقت از جمله اقداماتی است که به منظور حفظ حقوق خواهان تجویز شده است تا با صدور و اجرای آنها، اجرای حکم صادره در آینده با مشکلی مواجه نشود.

نحوه اخذ تامین برای صدور دستور موقت در دادگاه خانواده کلمه «می‌تواند» در ماده ۷ قانون حمایت خانواده مصوب سال ۱۳۹۱، ناظر بر اختیار دادگاه بـرای قبول یا رد درخـواست صدور دستور موقت با توجه به احراز فوریت یا عدم احراز آن است